4 MEI
05-05-2022
Tijdens een inzet voor het VST, passeerde het volgende: “Hé Rianne, mag ik jou wat vragen, zou jij misschien willen deelnemen aan het Erecouloir op de Dam?” Nog voordat mijn antwoord was geven was de vraag al gesteld en daaropvolgend ook het antwoord: “ja, natuurlijk”. Met in gedachte gelijk een vraag van mij want waarop had ik eigenlijk ja gezegd? Daarna snel terugschakelen naar hetgeen wij mee bezig waren, namelijk naar het zoeken van een vermist persoon. dus het antwoord kwam pas later via een app. Kort samengevat zouden er voorafgaande aan een evenement op 04 mei twee bijeenkomsten komen.
Voorts was het de bedoeling om bij de eerste, snel naderende, bijeenkomst het Veteranen tenue en de bijkomstige accessoires te laten keuren. Oeps, die waren er nog helemaal niet. (Medailles lagen nog ergen in een doosje, zoals ze uit Libanon waren meegenomen en een pak + bijpassende schoenen hing ook niet in de kast tussen de jurken). Vraag mij niet hoe, maar voor de tweede bijeenkomst, waarbij alles geïnspecteerd moest worden, lukte het om in een tenue met accessoires te verschijnen. Dit door/met medewerking van Rick Moorman’s House of Men, Van Wilik en schoenwinkel Van Veen.
Zodoende kwam ik strak in pak, met de medailles en draaginsigne Nobel prijs voor de Vrede, aan bij de 2e bijeenkomst waar driftig de nieuwe richtlijnen voor het exerceren werden bijgeschaafd. Niet echt fijn met nieuwe schoenen aan.
Het uur U.
In de vroege uurtje eerst naar het Haarhuis. Zij zorgde er voor dat mijn haar in een (verplichte) prachtige knot werd gezet. Een knot die, ondanks het vele malen opzetten van de baret, de gehele dag netjes bleef zitten!
Daarna bracht Marion mij in haar cabrio tot aan de voordeur van het verzamelpunt op het MEA (Marine Etablissement Amsterdam). Na nog wat exerceren, laatste inspectie van het tenue en een ‘blauwe hap‘ was het tijd om onder politie-escorte naar de Dam af te reizen. (Tussen het MEA en de Damrak werden speciaal voor ons alle kruispunten afgezet, wat mij ertoe aanzette om koninklijk te wuiven naar de nieuwsgierige mensen langs de route).
Op de Damrak aangekomen was het afmarcheren naar de Dam. Dit verliep niet 100% procent vlekkeloos, mede door diverse obstakels, aanwezige toeristen en niet nader te benoemen gespuis in de Warmoesstraat. Tijdens de laatste meters marcheren naar mijn plekje op de Dam zag ik nog een glimp van mijn schoonzus Marloes en schoonmoeder. (Zij zaten op een gereserveerde plek voor genodigden).
En daar sta je dan, op een bijna onzichtbare markering, even voor 18:30 uur, te staan. Omdat je absoluut niet mag bewegen en je volgens het protocol ook niet mag kijken richtte ik mijn blik op een uithangbord recht voor mij. Om precies te zijn: De H van hotel. Zodoende zag ik dus helemaal niets van de hoogwaardigheidsbekleders die mij passeerde dan wel vlak voor mij stonden. (Let wel, Here Majesteit stond zowat op mijn tenen).
Maar hoe fanatiek ik ook mag zijn, ik hield het 100% stilstaan door de reuma en artrose niet vol, het lichaam vroeg om een ietsie pietsie beweging. En dat deed ik dan ook noodgedwongen stiekem. (Zo stiekem dat iedereen het zag…).
En dan sta je daar om 21:30 uur nog te staan! Iedereen is zo’n beetje weg en de organisatie is ondertussen zachtjesaan de spullen aan het opruimen. Je werd nog net niet door de plaatselijke stratenveger van het plein geveegd. Wat was ik blij dat er eindelijk een commando kwam om af te marcheren. Het verbaasde mij eigenlijk dat ik überhaupt nog in beweging kon komen. Bij de bus aangekomen nog even afscheid genomen en vervolgens naar Ama & Marloes in het Krasnapolsky.
Na een welverdiend patatje op de Damrak voldaan en trots weer huiswaarts.
Resumé:
Natuurlijk ben ik trots om dit eenmaal te hebben mogen doen en meemaken. Alleen was de deceptie groot na het verlaten van de Dam. Het leven ging gewoon weer verder en het leek alsof er geen dodenherdenking was geweest. (Het winkelende plebs duwde mij zowat uit mij schoenen en keek verbaasd naar mijn outfit. Het hele 4 mei gevoel was plotsklaps helemaal weg).
Opmaak medailles, schoenen en patat werden verzorgd door Ama (❤).
The Rolling Stones (part 01)
14-06-2022
Wat een verdriet mensen, Daniël heeft zeker een heel uur onafgebroken tranen met tuiten gehuild. En terecht!!
Wat er aan vooraf ging:
We gaan eerst terug naar 1982, het jaar dat ik voor 6 maanden mijn dienstplicht in Libanon mocht vervullen. Reeds in de eerste maand van mijn verblijf daar, maart om precies te zijn, kondigde de Stones een tournee aan in Europa. Puntje bij het paaltje lukt het mij om via allemaal omwegen en hulp van maatje Drenth bij het concert in de Kuip aanwezig te zijn. (Vanuit een oorlogsgebied in Libanon ✈ naar de Kuip in Rotterdam, en weer terug. Wie kan dat vertellen?).
En dan gebeurd het 40 jaar na dato opnieuw, de Stones komen weer naar Nederland. Wederom in maart een aankondiging voor een tournee, maar wat nu, de kaartjes zijn extreem duur! En wat te doen met de kinderen die altijd beloofd zijn dit spektakel een keer mee te mogen maken? Hoofdbrekers… Maar daar kwam Ama met het verlossende antwoord: “Rianne, jij mag alvast voor jouw verjaardag naar de Stones en wie er van de kinderen mee wil, mag ook mee”.
Een paar weken later lukte het Sophie om 7 veldkaarten te bemachtigen. In blijde verwachting werd het aftellen tot 13 juni.
Vanaf die dag gingen de kids druk in de weer om Stones shirtjes, caps en ander spul te bemachtigen. Zelf had ik mijn tour-shirtje van 1982 nog en via Bol.com kwamen daar nog een paar leuke Stones oorbellen bij. En dan onze kleine Daniël, die wilde de hele dag alleen maar muziek van de Stones horen om luid mee te kunnen zingen tijdens het concert. 🎸🎵(En zijn aller, aller grootste favoriet is al jaren “Out of Time”. Even onthouden).
En toen was het 13 juni. Niet dat iedereen het er mee eens was, want wie snap er nu dat ik uren van te voren aanwezig wil zijn. Het doel was gesteld op 🕝en zo geschiedde. Eenmaal ter plaatse genoten zij net zo hard mee met de reeds aanwezige fans. De tijd werd gedood met lekker kletsen, een broodje braadworst en kijken naar uitgedoste personen.
En voordat wij het wisten was het half vijf. Iedereen ging staan en schoof langzaam naar de toegangspoortjes. Wij hadden op dat moment slecht een rijtje of 5 aan fans voor ons staan. 17:15 uur : het fouilleren en de kaartcontrole ging van start. In de hectiek op elkaar lettende toch proberen om zo snel mogelijk binnen te geraken. Trappen op, een overloop passeren, de poort naar het veld in zicht, rennen, rennen. Daniël vloog min of meer naar voren en boem was ho. Er was maar een ding belangrijk, zo ver mogelijk naar voren en staan blijven op het veroverde stukje grond.
En daar stonden wij dan, voor veldkaarten op een absolute droomplek. Met slechts een handje vol mensen voor ons stonden wij vooraan bij de hekken van het veld. Wat zou het zijn geweest, 25 tot maximaal 30 meter van het kleine podium waar Mick af en toe zal verschijnen?!
En toen uit het niets was daar die man, die man die omriep dat Mick Jagger corona verschijnselen had. Die vertelde dat het concert werd gecanceld. 😞
Het drong helemaal niet tot mij door, was meer met het verdriet van de kinderen bezig. Ik had de Stones immers al vele malen gezien maar voor de kids was het een première, zij waren echt in shock. Vooral Daniël 😭, die was zo overstuur geworden!
Gedesillusioneerd zaten wij langs een van de landingsbanen bij Schiphol. De kinderen kregen nog wel een hamburger weg, ik geen hap. 💔
Veteranendag
26-06-2022
Voetjes naast het bed, in de oogjes wrijven en exact met zonsopkomst de Nederlandse – en de Veteranenvlag gehesen. (Twee aan de zijkant van de woning en één aan de voorkant).
Na twee jaar corona wel toe aan dit geweldige feestje. En deze dag eens niet in het oude Libanon kloffie maar in een nieuwe outfit van en voor het VST. Zij mochten voor het eerst meelopen in het defilé en dat ook nog eens met ruim 150 vrijwilligers. Wel voor het eerst zonder gezinnetje naar het Malieveld want Daniël moest voor zijn zwemdiploma B afzwemmen. Sebastiaan had daardoor alle aandacht van mij en vond dat helemaal niet erg.
De eerste kraam die bezocht moest worden was van mede Unifiller Jaco, om na al die jaren van kwijlen eindelijk de felbegeerde ring om een van de vingers te schuiven. (“Rianne, dit is voor die ring die je al zolang wil hebben”. En deze zijn voor jou lieve Sophie: 💋❤️💋).
De hele dag was gevuld met het weerzien van maatjes uit lang vervlogen tijden. Het meest bijzonder en hartverwarmende moment was wel het zien van Ben Manuputty. Nu hij in Brazilië is gaan wonen zien wij elkaar nog zelden dus dat wij nu in elkaars armen vlogen in Den Haag was niet zo verwonderlijk. Hij heeft een speciaal plekje in mijn hart, ken hem al vanaf mijn tienerjaren en is sinds jaren een soort van rode draad in het leven.
En nu naar het defilé. 150 vrijwilligers keurig in rijtjes van drie marcherend langs de Koning, Marco Kroon en die kwal van een R…e. Had ik die eerste twee onlangs niet van nabij gezien/ontmoet? Nu is het les één dat je er op bedacht moet zijn dat de NOS live verslag doet, dus geen domme dingen doen. Toen ik gisteren de beelden terugkeek klopte het inderdaad wat mijn nichtje had gezien: een blonde deerne brak bijna haar nek over een tramrail. En dat vlak voor Hare Majesteit. (Wijzer dan dit zal ik jullie niet maken). Verder was het een rondje binnenstad met veel kippenvel. Het is wat als er honderden mensen zich de blaren op de handen klappen voor jou!
Hé Rianne, wil jij samen met mij op de foto? Natuurlijk wilde ik dit wel, je zegt sowieso geen nee tegen de bazin van het 4 & 5 mei comité. Gezicht in de plooi, formeel blijven en vooral niet te amicaal doen. Althans, zo dacht ik mij te moeten opstellen. De foto’s vertellen een ander verhaal.
Einde Veteranendag op het Malieveld, door naar hetzelfde feestje maar dan in Zoetermeer. Oké, het regende pijpenstelen, dat maakte het er niet vrolijker op en het rondje door Zoetermeer in de affuit van een YP408 werd een heel erg nat tochtje. Moet kunnen voor een Veteraan en lid van het VST. En dan vraagt de burgemeester nog of ik reserve kleding bij mij heb 🤔.
Maar dat ik tot twee maal toe tot op het bot op mijn ziel werd getrapt was een ander dingetje. Weg feestgevoel Zoetermeer.
The Rolling Stones (Part 02)
08-07-2022
Sneller dan verwacht zaten wij tussen dezelfde hekken als op 13 juni. (Het asfalt voelde deze keer iets minder hard aan door de meegebrachte oude kussentjes). Het extra half uurtje 🕑 eerder van huis leverde ons een beter plekje in de wachtrij op. Net als de afgelopen keer hadden wij leuk contact met andere fans en meer voorbereid op wat er komen ging durfden enkele onder ons wat vaker uit de rij te glippen. Was het niet om de benen te strekken dan was het wel een toiletbezoek.
Langzaam kwam de euforie terug die bruut was weggerukt. Het geloof dat het echt door ging kwam pas bij de eerste klanken uit de speakers.
Half vijf kwamen de kriebels weer, ging iedereen opstaan en namen hun plekje in voor de toegangspoortjes. En natuurlijk, dat hadden Daniël en ik weer, de scanner van de beveiligingsbeambte ging stuk. Terwijl om mij heen de mensen richting de trappen renden stonden Daniël ik daar nog te staan. Het leken wel wel uren die ene minuut. Niet veel later ging vlogen wij door de hekken, over de trappen, door de weet ik veel en de poort naar het veld. Rennen, rennen en sta stil. Stonden wij toch nota bene precies op dezelfde plek!
Nog geen 17:15 uur, nog maar drieënhalf uur voor zij zouden beginnen. Drieënhalf uur angst voor een figuur die iets over corona gaat vertellen, en toen… Hé Marloes, daar staat meneer John, in de Golden Circle en hij zwaait naar jou. Niet veel later stond John uit Londen gezellig bij ons. En wat had John toevallig nog over? Juist, een kaartje voor de Golden Circle. En wie kreeg dit kaartje? En wie stootte haar hooft aan het dak van de Arena van blijdschap? Juist, ikke. (Tot 15 minuten voor aanvang Stones lukte het om bij mijn gezinnetje te blijven, toen was het geduld op riep mijn brein alleen maar Go Go Go. Iedereen gunde het mij, dus pakken die eenmalige kans om zó dichtbij te komen.
Tweeënhalf uur verder:
Meer dan voldaan, genoten voor 10.000 anderen. Helemaal uit mijn bol gegaan en mega dichtbij Mick en Ronnie gestaan. (Kreeg nog een knipgoog van de eerste😍). En niks oudjes, wat een passie en drive om al die fans te entertainen. Veel concerten mogen meemaken en deze haalt een hoge score op mijn favorietenlijst. (Malieveld staat nog steeds op 1).
En de kids? Nou, die genoten net zo hard, mogelijk nog harden en voor Daniël was het zijn meest indrukwekkende happening in zijn leventje. Hij kwam zelfs met zijn stem boven Mick uit toen “Out of Time” werd gespeeld. En ja, zo hard hadden zij nog nooit een band horen spelen. Eerlijk gezegd wist ik het wel, maar dat het zó hard was, was ik vergeten. Wat ontzettend gaaf was dat! Iedere bas toon gaf letterlijk een soort van druk op je borstkas. En die piep in de oren zal vast wel met Kerst verdwenen zijn.
08-08-2022
EN YES!! Vandaag een speciale bezorging aan de deur. Ben één van de 500 gelukkigen die een speciale gift van Ronnie heeft gekregen!! (Zag even na het concert in een flits iets in het beeldscherm van de telefoon verschijnen. Direct gereageerd en vervolgens was het zoiets van: wie het eerst komt wie het eerst maalt). En vandaag bleek ik een van de uitverkorene. Mens, wat een topjaar is dit!
Voor de liefhebbers nog meer eigen filmpjes van het concert. Het gegil komt van “By Sophie” en Saskia 😃. (Tip: luisteren met een betere geluidsbron dan de Handy).
.https://youtu.be/49WgpVvBA2w By Sophie
.https://youtu.be/mkd6ldyqq_c By Sophie
.https://youtu.be/pDJxXLDxnX8 By Sophie
.https://youtu.be/wuSgPMKmJ_M By Rianne
1179 stappen
05-09-2022
Over de laatste 5 weken geeft de IPhone stappenteller een gemiddelde aan van 1.179 per dag. Per dag! Dat komt vast en zeker door het kluizenaarsbestaan, waardoor mijn bewegingsruimte zo’n beetje tussen het ouderlijk bed en de zitkuil in de tuin ligt?
Dan kan je gerust stellen dat de 14.000 stappen van vrijdag de tweede september een beetje over de top waren. Niets om trots op te zijn want nog geen twee maanden geleden was dit aantal dagelijkse kost, het dagelijkse opwarm rondje zeg maar. (Al helemaal bij een oproep voor het VST).
Om niet nog gekker te worden dan ik al ben werd afgelopen week gebroed op een uitje waarbij er naast het spelen met de TRX4 Defender ook wat jeugdherinneringen gesnoven konden worden. Het moest daarnaast ook een leuke dag voor Saskia zijn.
Tegen 12:00 uur parkeerden wij het voertuig aan de rand van de Vogelwijk. Gepakt en bezakt, want de TRX4 paste heel handig in mij fiets/wandelkarretje, koersten wij naar de duinen. Teleurstelling 0.1, de ‘open duinen’, zoals ik die in de jaren 70 noemden, waren niet mee ‘open’. Na kort beraad stelde Saskia voor om eerst de teleurstelling met koffie weg te spoelen. “Zullen wij dan een stukje meer noordwaarts gaan dan gepland?, vroeg ik” “Red jij dat wel”, vroeg Saskia. Uh, wat is mij leus alweer? Na het trotseren van wat pittige duintoppen belandde wij in strandtent de Kwartel.
Na ons te hebben neer gevleid op een comfortabele lounge set genoten wij van de volle zon en onze koffie. Nog voordat Saskia haar verkeerd versie had opgedronken bleek zij een bikini onder haar kleren te hebben verstopt. Niet veel later lag zij te spartelen in de zee. Eigenlijk best wel jaloers want dat heb ik al 10 jaar niet meer gedaan. Het had vandaag zo gekund, het was super rustig. Maar goed, toen de zeemeermin terug was en mijn huid qua kleur richting de zojuist gedronken koffie ging, werd het tijd voor een ritje met de TRX4. (“Houd je bikini maar aan Saskia, als wij zo een mooi plekje in de duinen hebben gevonden kan jij zonnen en ikke even spelen”).
Jeetje wat leuk zeg. Plan B met de Trx4 in de duinen was een succes. En dat mooie geluid in het filmpje was van een heuse F35! Het uurtje spelen deed mij goed en gelijk wat fijne kneepjes geleerd voor het rijden in fijn zand. Zonder moeite nam hij alle gekozen paden en bleek een klimwand in het speel gedeelte een leuke hindernis om te nemen. Nu heb ik de graad van de klimwand niet gemeten maar dat deze bijna steil omhoog ging is een feit. Hij reed er zonder moeite tegenop. Naar beneden was een ander verhaal, zand is gelukkig zacht. Wie goed kijkt ziet Saskia op de achtergrond bakken in de zon.
De Topo GPS (VST speeltje) gaf aan dat wij ons precies in het midden van Kijkduin en Scheveningen bevonden. En wie wilde er ook alweer jeugdherinneringen snuiven? Juist, dus tegen beter weten in werd er koers gezet naar Kijkduin. Onderweg werden wij nog aangesproken door een man van de plantsoenendienst, die ons uitvoerig ging vertellen wat er wel niet in de duinen aan super kruiden groeiden. Wat een lieve man was dat. De steile paden deden wat zij moesten doen, mij breken. Dat ijsje op Kijkduin was dus dubbel en dwars verdient!
Na wat van de nieuwbouw te hebben bekeken moest het brakke lichaam toch echt ergens energie vandaan halen voor de terugreis. Na over dezelfde kasseien te hebben gelopen als waarover ik al als vier jarige naar het strand liep, deelden wij onder toeziend oog van een musje een patatje met verse muntthee. Met nog te weinig opgebouwde energie en een blik op een enorm hoge en te nemen trap zette wij ons in beweging naar waar wij ons voertuig hadden achtergelaten. Gelukkig was er een alleraardige toerrist uit Eindhoeven die ons karretje tot bovenaan de trap bracht.
Kortom: een hele leuke dag, met een kleine tour toegift aan het einde. Nog één keer door mijn oude straat en wat er nog over is van het vertrouwde en geliefde Loosduinen.
Woeste Hoek
19-09-2022
Het is sinds de metingen niet eerder zo koud fris geweest op een 18e september. Echt waar, sla de berichtgeving er maar op na. Het was ronduit onstuimige, met de nadruk op nat, heel nat. Echt een dag om lekker bij de openhaard te blijven zitten. Het liep even anders.
Windvlagen, slagregen, aquaplaning en zondagsrijders maakte ons ritje naar De Hoek een beproeving. Eenmaal op de door Tom Tom aangewezen parkeerplaats aangekomen restte ons nog een pad door de duinen naar het strand.
En precies zoals de weergoden het graag zagen kwamen wij doorweekt bij de man-cave surfschool aan. Mij al nestelend bij een straalkacheltje zag en hoorde ik de instructeur de groep ‘buiten’ uitleg geven over het vertier in de aankomende 3 uur. Zandboarden, Bodyboarden of Surfboarden. Tussendoor zette ik iets op de toog terug wat voor koffie door moest gaan. Even later liepen Daniël en Saskia dapper naar een hoge duinrug. Roetsj, daar gingen zij al zittend op het board naar beneden. De pret was begonnen. In de 30 seconden dat het droog was lukte het om snel wat kiekjes en filmpjes te maken.
Na een korte pauze werden de (doorweekte) kledingstukken ingeruild voor een wetsuit. Waarom eigenlijk, zij hadden toch al wet-clothes aan? Op een enkeling na zag iedereen er strak uit. (Met die enkeling na doelend op de kunst een wetsuit binnenstebuiten aan te krijgen). Daniël en Saskia zagen er in ieder geval strak uit in dat rubberen pakkie. Ondertussen was ik redelijk opgedroogd, dus al kijkende door een kier in de toegangsdeur zag ik de groep naar zee waaien, je moet er maar zin in hebben😁.
Saskia koos eerst voor een surfboard maar dat bleek al snel niet de juiste keus, zo’n ding vangt nogal veel wind… In mijn fantasie zag ik haar naar Vlissingen waaien. Toen zij dit board had omgeruild voor eenzelfde ding (bodyboard) als die van Daniël ging het stukken beter. Achteraf vertelde zij mij al veel eerder uit het water te willen gaan maar Daniël zag dat niet zitten, die heeft tot aan de laatste seconden in zee gelegen. Om foto’s van de twee waaghalzen te maken ging ik twee maal tot de vloedlijn, je moet er toch wat voor over hebben. Wat is dit strand trouwens breed geworden! Dus ga nu niet zeggen dat ik geen ontbering heb gehad. Maar de volgende keer lijkt mij de TRX4 handiger, die heeft geen last van dat weer en zou vanaf de mancave bedient kunnen worden terwijl de camera loopt. (Is overigens niet verstandig, het zout van de zee zou de TRX4 onherstelbaar beschadigen).
De groep was tot op het bot verkleumd en in de eenvoudige kleedruimte (lees: toiletgroep) ging alle schroom aan de kant om zich snel in wat warmers om te kleden. Wat echt wel gek was, was dat iedereen naar huis vluchtte en niet eens afscheid nam van het personeel.
Nadat Daniël een tosti naar binnen had gewerkt volgde ons opnieuw het pad door de duinen, ditmaal met de storm en slagregen in de rug. In die paar minuten lukte het de weergoden opnieuw ons doorweekt te krijgen. Kacheltje van de auto op standje tien en op de weg dezelfde ontberingen als op de heenreis. Maar oh wat een super leuke dag was dit!
P.s. Collectief is wel besloten het nog een keer over te doen, wel bij iets beter weer. Zodat ik tenminste op het terras kan zitten.
40 jaar later
(Plekje voor groepsfoto)
Afgelopen maand was het 40 jaar geleden dat wij uit Libanon terug kwamen. Een goede reden voor een compagnies reünie. Net als in 2018 ging dit plaatsvinden op het Museumpark Historische Collecties Logistieke Dienst, in MFR “De Palmpit”. Dit soort reünies liggen mij trouwens het beste. Niet zo groots, kleinschalig dus veel meer tijd voor de mensen die er echt toe doen. Drie maal raden wie, 10 seconden nadat een van de initiatiefnemers het animo polste op Facebook, met een vette ‘ja’ reageerde 😀?
Zaterdag de 8e oktober was het dan zover, met wel een grote domper dat Saskia door ziekte niet mee kon. Maar deze keer wel een primeur, een weekje eerder was in overleg besloten om voor het eerst het diorama mee te nemen. Zie: https://wordpress.com/post/unifildiorama.com/1700
Heen nog onvolwassen jochies, terug als volwassen mannen en nu een verzameling trotse veteranen waarvan sommige al met pensioen zijn.
Eerst het weerzien met de reeds aanwezige maatjes. Sommige die altijd van de partij zijn en anderen die wat minder fanatiek zijn. Maar deze keer waren er best veel van het 3e peloton die er alle voorgaande reünies niet bij zijn geweest, waaronder maatje Adrie. Adrie die ergens in 1982 in het weekeindverlof bij mij logeerde. Samen gingen wij stappen in de Marathon en eten bij de chinees. Wij waren het allebei niet vergeten.
Na een kort welkomstwoord van Hans van Lent (Hij kan het ‘dus wel’ kort houden) volgde een heerlijke lunch. Daarna naar buiten alwaar een heerlijk najaar zonnetje op de vele kale kopjes scheen. Eerst in het gelid om hen die ons reeds ontvallen zijn te groeten en te eren. Daarna mochten de (kunst) gebitjes ontbloot worden voor een groepsfoto.
Tja, ik had het diorama meegenomen en uit angst voor grijpgrage handjes bleef ik daar maar naast zitten. Hierdoor was het een paar uurtjes niet mogelijk om bij te kletsen. Hetgeen overigens anderen niet belette om naast het bekijken van al dit moois even met mij een woordje te wisselen. Voordat je het doorhebt sta je in de rij voor de Blauwe Hap. Satévlees, rijst, boontjes, kroepoek en vooral heleboel sambal!
Nog even natafelend met Pierre, Adrie, de eega’s en Willem nam de een na de ander afscheid met een ferme handdruk en een dikke knuffel. Adrie sprak bij zijn vertrek de nu al legendarische woorden uit: “tot over 3 jaar”. Als allerlaatste gasten van de reunie bleven Willem en ik over. Een fijn en warm gesprek volgde. Willem was in Libanon een meerdere van mij en wie mij kent weet dat destijds (onder)officieren en ene soldaat Volkering niet altijd goed door één deur konden. Maar nu? Nu is Willem een maatje++ geworden. Wat een fijne lieve man.
Arie, Rob en Hans bedankt voor het organiseren van deze geweldige dag.
VETxASSEN
24 november 2022. Het is nog vroeg in de ochtend, want uitslapen is er niet bij. (Iets met zenuwen en keel). Het diorama staat reeds klaar voor transport op de eettafel en de voertuigen zitten netjes tussen een kilo wc-papier in twee schoenendozen. Altijd handig, gezinsgenoten met grote voeten.
Klokslag 12:00 uur meld Marion zich aan de poort en samen met Saskia schuiven wij, met militaire precisie, het diorama in de Focus. Op naar Assen.
Waar normaal over het asfalt wordt gevlogen kan dit vandaag kwetsuren opleveren. Om niet in slaap te sukkelen en het overige verkeer ruimte te geven, maar even een bakkie doen bij La Place in Harderwijk.
En dan sta je twee uur en 15 minuten later bij de wacht van de Johan Willem Friso kazerne. “Uh, oh, shit, wat nu?, stammelde een eega met rood aangelopen toet naast mij. Gelukkig ken ik Saskia een beetje, dus had ik voor vertrek haar rondslingerende rijbewijs bij die van mij gestoken. (Vandaar dat zij zo stil was onderweg 😂🤣😂).
Gebouw 10, mijn oude vreetschuur. De trappen waar 40 jaar geleden de groepsfoto werd gemaakt en een gulle lach van een krullenbol. Hoi Amy.
Even kennismaken met de geweldige suppoosten en op naar het plekje waar het diorama vandaag mag gaan shinen. Een mooier plekje kon eigenlijk niet. De suppoosten plaatsen twee tafels waarop het diorama kan worden opgezet. Aan Saskia en mij de taak om het vanaf de straat naar binnen te krijgen. Marion coacht en dirigeert ons langs obstakels en opent deuren.
(Even snel tussendoor, omdat het kan en mag, nu weet Saskia ook waar ik vroeger sliep en waar Sophie nog niet zo lang geleden ook haar blonde lokken waste. Jeetje, dat doet wat met een mens).
Geen afzetlint voorhanden, dus opnieuw de suppoosten met een oplossing. Een cordon van bankjes gaat voorkomen dat grijpgrage handjes of enthousiaste zwaaibewegingen schade kunnen aanbrengen.
Ben er klaar voor dus met z’n drietjes eerst de expo goed bekijken voordat alle genodigden de zaal binnen gaan stromen. Wat een mooie expositie. Zoveel verhalen in beeld gebracht door veteranen en kunstenaars.
Snel een bakkie en bam, de eerste bezoekers druppelen binnen. Zeker een BAM want mijn eerste genodigde staan naast het diorama. Anita en Niels. (Het begon tenslotte allemaal 40 jaar geleden in Assen, niet alleen voor mij maar ook voor haar).
De tijd vliegt voorbij, kan niet eens iedereen te woord staan. Licht uit en hup, naar de nieuwe kantine. Oh jee, geen aan Saskia beloofde ‘Blauwe Hap’ maar stamppot sperzieboontjes met vette jus en worst. Bijgeschoven aan tafel met Anita en Niels smaakt het best, heb zo’n vaag vermoeden dat een paar tafels verderop er minder enthousiast naar het bord wordt gekeken.
Zo ging het, zo gaat het schijnbaar nog steeds. Bordjes met bestek doneren aan de spoelkeuken en even dampen buiten. Op naar de filmzaal in de ‘Brammert’.
Met mijn lezing op schoot bemerk ik toch een lichte trilling in mijn handen. Niet van de kou want gelukkig mag hier nog wel gestookt worden. Was er al bang voor, deze muts heeft een grote mond maar een zenuwachtig hartje. Gelukkig hoef ik niet de spits af te bijten en kan ik de kunsten van het lezing geven even afkijken van 3 (super) voorgangers.
PAUZE
Pauze……… en wie geeft daar Saskia spontaan en welgemeend een dikke knuf? Wauw. Eerlijk is eerlijk: dat is power, een Helmen Vol Verhalen 2.0.
“Dames en heren: Rianne Volkering”, zegt Amy tegen de mensen in de zaal. Daar ga ik dan…….
Zijn die 15 minuten nu al voorbij? Dat ging makkelijker dan gedacht al moet ik zeggen dat spreken met z’n kanjer als Amy aan je zijde en 4 dierbare in de zaak wel helpen. “Zeg even wat PSU is”, vraagt Amy dwars door mijn verhaal heen. Tja, niet iedereen kent het handboek met 1 miljoen afkortingen binnen defensie. Hoppa, gelijk maar gratis een anekdote erbij gedaan over de belachelijk bekrompen regeltjes van foeriers. (Met dank aan de suppoost die mij hier even daarvoor aan herinnerde).
Nu tijd om bij te komen en te luisteren naar andere toppers met een pracht verhaal.
De bitterballen zitten er nu in, het diorama staat weer in de auto en de terugreis kan beginnen. Mens, wat ben ik voldaan!
01:00 uur. Het diorama overleeft ook wat hogere snelheden, het staat weer op de plek waar het vanochtend stond. Morgen is het vroeg genoeg om het in de vitrinekast te zetten.
25 november: we staan in de defensiekrant! https://magazines.defensie.nl/defensiekrant/2022/46/03_helmen-vol-verhalen_46
VILLA PARDOES
Het is vrijdag 09 december 2022 en vanmiddag zijn wij, ons gezinnetje en schoonzus Marloes, beland in Villa Pardoes.
Eindelijk is het dan zover, een weekje weg naar een huisje zonder zorgen en vertier voor iedereen. Wat neem je ook al weer mee? Het is zo’n beetje alles geworden wat er in ons op is gekomen en het daarom maar goed dat wij met twee auto’s op pad zijn.
Na een hartelijk welkom door een van de tientallen vrijwilligers kregen wij een rondleiding door ‘ons’ huisje “1001 nacht”. Ik weet niet waar te beginnen want het huisje is meer ‘huis’ en enorm ruim opgezet. Het is echt een sprookje van binnen, super de luxe ingericht en van alle gemakken voorzien. (Efteling 2.0). Nu even tijd om de auto’s leeg te halen en wat ontspanning te snuiven.
Met de buikjes vol van een heerlijke, aan ons voorgeschotelde maaltijd , volgt de tweede rondleiding. Nu door het hoofdgebouw, waarin ook een zee aan leuke te-doen-dingen zijn. Ga het nu niet allemaal benoemen, het komt vast en zeker voorbij de aankomende week. Terwijl Saskia en Marloes de laatste koffers uitpakken, Sophie en ikke NEDARG gaan kijken, Sebastiaan zijn X-Box aansluit, heeft Daniël al meerdere vriendjes gemaakt. (Het Nederlands elftal gaat blijkbaar eerder naar huis dan wij…).
DAG 2
Alles nog stil en donker, de klok geeft 06:00 uur aan en Saskia heeft helaas geen oog dicht gedaan. Daar gaan we vandaag iets voor regelen.
08:00 uur | Sophie en Daniël zijn wakker, tijd om de laptop op te bergen en mijzelf klaar te maken voor wat de dag gaat brengen. Een ding staat vast, het afzwemmen voor het C-Diploma van Daniël. Ja dus, vanmiddag even heen en weer naar Sweet-Lake-City.
23:00 uur | Na een stevig ontbijt van uitsmijters was er nog heel even tijd om de Efteling in te duiken. Hoe mooi is dat, een eigen ingang op nog geen 50 meter van ons huisje. En als klap op de vuurpijl ook nog eens een mogelijkheid om niet in de rij te hoeven staan. En er waren me daar rond 12:00 toch een partij rijen! Onze speciale ingang ligt achter de “Pyton” dus daar doken Sophie & Daniël gelijk in. Wij waren wat minder enthousiast dan Daniël en verwachtte een ijzingwekkend gegil. Dat hadden wij helemaal fout, dit mannetje genoot er met volle teugen van.
C – Diploma
Plons, daar ging hij gekleed en wel het water in. De zenuwen had hij snel onder controle en niet veel later waren alle te nemen proeven succesvol doorlopen. Daniël heeft zijn c-diploma en wij zij berentrots op hem!
Weer terug op de honk een eenvoudige hap van rundvlees hamburgers en salade. Iedereen is moe van alle indrukken denk ik en na wat hangen op de bank en stoelen gaan wij zo het bedje in.
DAG 3
Ssst, 07:00 uur en iedereen ligt nog lekker te slapen, zelfs Saskia! Mede mogelijk gemaakt doordat wij gisteren een tussenstop maakten bij Cammeraat voor twee platen zachtboard. Hiermee dekte ik een gewraakt raam af en is het nu pikkedonker in de slaapkamer!
Het plan is een lange dag in de Efteling met als afsluiter vanavond de musical “Caro”. De musical staat vast, is immers gereserveerd maar of wij het de hele dag volhouden in die kou is wat anders. Sebastiaan en ikke gaan sowieso niet naar de musical.
22:00 uur | Dit ouwe lijk heeft het overleefd, een hele dag Efteling! Van 12:00 uur tot 18:00 uur nog wel en dat met een temperatuur van rond het vriespunt. Maar niet alleen hoor, iedereen was van de partij. Het eerste waar Daniël in dook was “De Baron”. Wat een ongelooflijke held zeg! (Wel samen met Sophie). Vervolgens liepen wij tegen de klok in door zowat het hele park en traditiegetrouw werd het sprookjesbos niet overgeslagen. Daniël, die dit eigenlijk niet wilde bezoeken, was wel het meest enthousiast.
Vandaag had een Libanon maatje (Erik Kuiper) dienst als machinist op een van de twee stoomlocomotieven. Het kon niet anders dan dat wij elkaar ergens zouden treffen en omdat Erik juist op dat moment pauze had konden wij lekker lang kletsen.
En toen werd het donker, heel donker. Wat is de Winter Efteling dan mooi en gezellig! Wij keken onze ogen uit en genoten met volle teugen van alles wat er maar aan sfeer is gecreëerd. Er is zelfs een deel waarin je je even waant in het buitenland. Tussen de gezellige kraampjes, schaatsbaan en bizar veel besneeuwde kerstbomen.
Ondertussen was onze kleine durfal zichzelf wel twee keer tegengekomen. Tegen alle waarschuwingen in ging het mis in “Villa Volta” en “Vogel Rok”. In de Villa deden zijn evenwichtsorganen niet wat hij wilde en de overdekte achtbaan was wel iets te veel donker naar zijn zin.
En toen was het ineens 18:00 uur, gingen Sebastiaan en ikke terug naar het huisje en de rest naar musical Cato. (Scheen ook super leuk te zijn geweest). Oh ja, de nieuwe familie achtbaan. Dat vond mijn rug verre van leuk. Geen einde oefening maar het scheelde niet veel.
DAG 4
Vanmiddag tijd om afscheid te nemen van Marloes en Sophie. En die laatste gaat vandaag ook nog eens haar eerste auto ophalen!! (Altijd handig een dochter met een eigen auto). Ben ook wel benieuwd hoe Daniël op dit vertrek gaat reageren en of hij nog even met zijn grote zus de Efteling induikt? We gaan het meemaken. Om tien uur start de dag een beetje met het afhalen van een picknickmand. Niet dat wij van plan zijn om echt te gaan picknicken want het vriest dat het kraakt hier.
22:00 uur |Het afscheid van Marloes en Sophie, daar was ik niet bij en hoorde later dat Sebastiaan en Daniël op dat tijdstip reeds in de Efteling zaten. Waar ik dan was? Nou, ze hebben hier allemaal vervoersmiddelen. Van scooters, elektrische fietsen tot bakfietsen en met de laatste maakte ik een (bak)fietstocht. Het was de bedoeling om ergens in de Drunense duinen met de TRX4 te gaan spelen. Ik heb veel duinen gezien en zelfs doorploegd met de bakfiets maar geen leuk plekje kunnen vinden. Het is verder niet aan te raden om met een bakfiets van de verharde weg te gaan. Mens, wat een spierpijn.
De over gebleven poppetjes hebben zich prima vermaakt en Daniël heeft fijn kunnen schaatsen op de ijsbaan in de Efteling. ‘s-Avonds was er een gezellige borrel voor alle gasten. Helaas heb/had ik zelf zo’n beetje 0,0 aansluiting dus vertrok al heel snel.
En dan Sophie, die heeft haar nieuwe auto opgehaald, een Renault Twingo. Een gaaf ding met panorama dak. Het was gisteren ook haar vuurdoop wat zelfstandig rijden betreft. Menigmaal belde zij mij onderweg: “hoe doe ik de lichten aan” en nog veel leuker was het parkeren want ik had haar gezegd om geen handrem te gebruiken. Na 10 pogingen belde zij mij maar op: “Papa, hij rolt steeds weg in z’n 1!” Na even met haar doorgenomen te hebben wat zij nu deed bleek zij de koppeling ingedrukt te houden. Iets met Blond of zo……..
Nog even terugkomend op de picknickmand, die was echt super gevuld met lekkere en gezonde dingetjes!
DAG 5
Ja Daniël, feestje gisteravond of niet, je hebt je opgegeven voor sport en spel om 09:30 uur. Nou, die was net niet blij bij de gratis wekdienst.
23:30 uur | Door de kou zijn de meeste achtbanen dicht maar een bijkomend voordeel is dat er heel weinig bezoekers zijn. Tegen kou kan je je goed kleden dus hup, weer de Efteling in. (Sebastiaan koos voor warmte achter X-BOX). Uiteindelijk waren wij ruim 6 uur in het attractiepark en dan moet je toch echt wel eenmaal een kopje koffie drinken. En wat voor een koffie!
Als het aan Daniël had gelegen waren wij tot sluitingstijd gebleven maar er moest nog boodschappen worden gedaan en iets op tafel worden gezet. Dat werden twee blikken met soep en een broodje rookworst.
Iedere dag is er wel iets te beleven in Villa Pardoes. Niks moet, alles mag en voor vandaag had Saskia ons opgegeven voor Voetreflexmassage. Nu ben ik niet zo voor dit soort dingen maar moet eerlijk zeggen dat het best lekker was. En terwijl wij lagen te relaxen kreeg Daniël een verkorte cursus goochelen. Die kwam thuis met een heus diploma.
DAG 06
Vandaag staat er een familiefotograaf en 2x een kunstactiviteit op de agenda. En Marloes komt weer terug naar hier! Het zou dus zomaar kunnen gebeuren dat wij vandaag lekker binnen blijven. Want een ding is zeker, we zitten hier niet in de kou!
23:00 uur |Ook op vakantie ontkom je niet aan een bezoekje aan de lokale AH. Bijkomend voordeel was de oliebollenkraam op de parkeerplaats. Het span ging ‘s-middags nog even de Efteling in en ikke dook de keuken in voor een lekkere maaltijd. ‘S-avonds werd er geknutseld aan een speciaal Pardoes krukje. Deze mocht naar eigen inzicht worden geschilderd en dat deden Marloes met Daniël dan ook met veel passie. (Hoe mooi dat er een uil -van het VST- op de zitting is gekomen!).
DAG 7
Terwijl de rest nog anderhalve dag te gaan heeft zit het er voor mij op. Ik heb het even gehad met iedereen en alles. Niet leuk, maar het is even niet anders. (“Ieder nadeel heeft zijn voordeel”: zei Johan ooit eens. Er moest immers sowieso een extra ritje worden gemaakt om alle bagage thuis te krijgen).
Dus morgenvroeg even heen en weer om de rest op te halen.
Blijf gezellig terugkomen want onze week in Villa Pardoes is nog lang niet voorbij!
Tussen maart 2015 en december 2022 werden 680 blogs en dagboeken geschreven. Deze zijn elders opgeslagen en zijn, desgevraagd en onder voorwaarden, beschikbaar.
OP EN TOP VROUW 