Countermarched

Ieder nadeel heeft zijn voordeel! Door de ransomware in mijn computer werd mijn digitale verleden 20 jaar terug geworpen. Helemaal vanaf scratch opnieuw beginnen, dat zette mij aan het denken ……..

Wat kan mij het nou schelen;

• dat je geen Sinterklaas cadeautjes hebt voor je kinderen,
• dat je geen dak boven je hoofd hebt,
• dat je het leven niet meer ziet zitten,
• dat je werkeloos bent,
• dat je onderkomen voor veteranen nog geschilderd moet worden,
• dat je daar ligt dood te bloeden,
• dat je partner in elkaar is geslagen,
• dat je met je vingers tussen de deur zit,
• dat je niet kan douchen,
• dat jullie elkaar letterlijk de hersenen inslaan,
• dat je liegt en bedriegt,
• dat je altijd de verkeerde keuzes maakt,
• dat je ernstig ziek bent,
• dat je niet te eten hebt,
• dat je partner meer in het bed van een ander ligt,
• dat je je geld niet krijgt,
• dat ………… Ik zou zo nog wel een tijdje door kunnen gaan.

Ik schrijf dit omdat ik mij afvraag of het leven niet veel makkelijker was geweest als het mij niet had kunnen schelen. Was ik dan niet in deze situatie beland? Kon ik daar mee leven? Ik ken er genoeg die zo leven, leven zonder maar één schrijntje gevoel te hebben naar een ander. Die op sociaal media zichzelf omhoog werpen met de liefste spreuken en wensen voor de medemens maar in het echte leven geen knip voor hun neus waard zijn. Die over een lijdend mens stappen en alleen oog hebben voor eigen gewin. Die denken dat alles wat zij aanrichten maar onbestraft en zonder consequenties blijft. Jeetje, wat ben je dan arm!

Het klink een beetje alsof ik verslagen ben en dat is ook even zo. De afgelopen weken maakte ik aan den lijven mee dat ik voor derden onbetwist veranderd ben in een leeg omhulsel. Geen mens van vlees en bloed, geen emoties en geen liefde kennend. Te zijn verworpen tot een slecht geklede paspop die niet aan het ideaal beeld voldoet en in een donker magazijn in de hoek is geflikkerd. Als het zelfspot zou zijn dan ben ik de laatste die daar een gebrek aan zou hebben. Maar de spot drijven met mij, mij aanvallen op hetgeen ik mij op geen enkele wijze tegen kan verdedigen, mij bespottelijk maken voor eigen gewin. Gatver, en nog eens gatver. Het heeft mij terug geworpen naar een wijze van overleven die ik zelf zo verafschuw. Naar een niet te versmaden denkwijze, dus ook maar even schijt hebben aan iedereen en alles. ‘Wil je “mij” niet zien, dan zie ik jou ook niet meer. Dan zal ik er ook niet meer voor jou zijn.’

Het is tijd geworden om terug te marcheren, te hergroeperen, kracht op te bouwen en keihard en onvoorwaardelijk terug te slaan. Dit keer over lijken te gaan, niet meer aan de ander te denken. (Zo dachten sommige ook over mij en nu er gezaaid is zal men oogsten). Letterlijk en figuurlijk heel arm zijn om als rijk mens weer op te staan. Emotioneel, liefdevol, en sociaal rijk voor mijzelf en voor hen die dat verdienen.